De kunst van het Loslaten

Onlangs heb ik een belangrijke beslissing genomen. Ik ben gestopt met een bedrijf dat ik vorig jaar samen met een compagnon heb opgezet. Het was niet gewoon stoppen. Nee, het was een pittig besluit, want je begint niet aan zo’n onderneming om er een jaar later alweer de brui aan te geven.

Door ervaring wijzer

Als kind leer je niet hoe lang je ergens mee moet doorgaan of wanneer je zou moeten stoppen. Om te weten hoe en wanneer iets zou moeten beëindigen, heb je kennis of ervaring nodig. Vaak kan ook je intuïtie daar nog bij helpen (intuïtie is eigenlijk onbewuste ervaring). Na de beslissing om te stoppen volgt dan het proces dat ‘loslaten’ heet (in de psychologie heet dat goal disengagement).

Een beetje psychologie

Een van de adviezen van auteurs Peg Streep en Alan Bernstein, in hun boek Weten wanneer je moet stoppen (Mastering the Art of Quitting), is het leren herkennen en begrijpen van het effect van ‘onderbroken bekrachtiging’. Dit is wanneer je inspanningen om naar een doel te werken af en toe worden beloond, wat voorkomt dat je vroegtijdig opgeeft. Je zet eerder door om een doel te bereiken wanneer je af en toe positieve feedback krijgt, ook al is het totale proces naar je doel niet erg succesvol. Het is dan goed om wat afstand te nemen en dit patroon te zien, zodat je je niet laat verblinden door de tijdelijke positieve boosts.

Toch doorgaan

Je kunt dan volharden in je gedrag om bepaalde doelen te bereiken, met de onlogische redenering dat je er al zo veel tijd en energie in hebt gestoken. Je blijft bijvoorbeeld in een vervelende relatie ‘hangen’ omdat hij al zo lang duurt en je er al zoveel in geïnvesteerd hebt, of je besteedt nog meer geld aan een auto waar nog maar weinig eer aan te behalen valt.

Vertrouwen en flexibiliteit

Volgens Streep en Bernstein vraagt iets loslaten of ergens mee stoppen soms een enorme hoeveelheid blind vertrouwen – in een onzeker toekomstbeeld – en de bereidheid om eventueel falen te accepteren; ook de emotionele verschijnselen die ermee gepaard gaan. Omdat doorzettingsvermogen en volharding standaard gedragspatronen zijn, kan loslaten nadelige effecten hebben op je gemoedstoestand, je cognitieve vermogen, je motivatie en je gedrag. Het loslaten van een doel en het bepalen van een nieuw doel zijn creatieve activiteiten waarvoor veel flexibiliteit nodig is.

Opluchting

Net als bij een echtscheiding weet je als betrokkenen al langere tijd wat er aan de hand is en ben je al door een heel proces gegaan wanneer je de buitenstaanders inlicht. Daarna volgt de opluchting van er niet meer omheen hoeven draaien en een nieuwe weg in kunnen slaan, maar ook een periode om het verlies te verwerken.

Nieuwe ideeën

Een van de belangrijkste gedachten achter de Kunst van het Loslaten – voor de hand liggend, maar vaak over het hoofd gezien – is dat wanneer je ergens mee stopt, en vooral als je al een tijdje ongelukkig bent, je je als vanzelf openstelt voor nieuwe, positieve mogelijkheden. Dit wordt vaak gezegd, misschien is het zelfs een cliché, maar ook bij mij was het waar. Het was alsof iemand voor mij een advertentie in de krant had gezet: Cora heeft ruimte voor nieuwe plannen en ideeën!

Foto: S. Moerbeek

Je passie of gewoon een leuke baan?

Het woord ‘passie’ is een beetje uitgekauwd, het is gedevalueerd omdat het te pas en te onpas wordt gebruikt. Passie is ‘hartstochtelijke liefde voor iets of iemand.’ De passie is ook het lijdensverhaal van Christus. Het woord passie is dan ook ontleend (via het Franse passion) aan het Latijnse passio wat ‘lijden, foltering; ziekte; gemoedsaandoening, sentiment’, betekent. Passie hebben voor iets of iemand is er dus zo veel van houden dat het lijden of pijn veroorzaakt. Heel heftig, dus pas op met het gebruik van het woord ‘passie’.

Baan of bedrijf

Ik houd van mijn werk en hecht aan mijn vrijheid als zelfstandig ondernemer. Ik predik dan ook graag het ondernemerschap, maar besef ook goed dat er voldoende mensen zijn die heel gelukkig zijn in loondienst. Die leuk werk hebben, maar het bijvoorbeeld ook prettig vinden om na half zes de knop om te zetten en zich te wijden aan gezin, vrienden of een hobby (al dan niet met passie).

Prestatiedrang

Dit weekend stond er een goed stuk in het NRC Handelsblad geschreven door Anouk Eigenraam en Bart Cosijn. Die laatste mocht ik eens ontmoeten bij een debat over ondernemerschap waar ik aan deelnam en dat hij leidde. Bart en Anouk vragen zich af wat er mis is met de gewone kostwinner. En waarom alles met ‘passie’ moet en er zo veel gepresteerd moet worden.

Pas op de plaats

“What ever happened to even op één plaats blijven? Soms heb je meer tijd nodig om te kunnen doorgronden wat de waarde of betekenis van een werkplek of leefomgeving is. Sommige mensen kiezen er om die reden voor langere tijd bij één werkgever te zitten, uit loyaliteit of omdat het economische zekerheid geeft. Maar zijn zij daarmee slechte managers van hun carrière?”

“…(En) wat als je geen ultieme droom hebt? Wat als je niet 24/7 bezig bent met je passie? Het mantra in onze samenleving lijkt te zijn veranderd van ‘je moet gelukkig worden’ in ‘je moet je passie najagen’.”

“Laten we alsjeblieft niet vergeten dat we in een samenleving naast entrepreneurs, uitvinders en innovators ook gewoon mensen nodig hebben die niet voortdurend hemelbestormend bezig zijn. Als iedereen bezig is de volgende president van Amerika te worden, wie haalt dan de kinderen van school?”

Voor wie doe je het?

De auteurs vragen zich af “waarom we steeds anders, uitdagender, echter, beter, mooier, interessanter willen zijn en voor wie we dat doen. Voor onszelf of voor de bühne?”

Er moet tegenwoordig zo veel gepresteerd worden en er is een soort ‘dwang’ om gelukkig en succesvol te zijn. Ik hoop niet dat we hier de Amerikaanse ‘goeroes’ gaan aanhangen. ‘Saai’ en ‘gewoon’ zijn ook goed.

Lang leve Saai.

Beslissingen, keuzes en verandering

‘De tijd vliegt, maar jij bent de piloot’ las ik laatst ergens. Mooi beeld, dat je achter de stuurknuppel van je vliegende tijdmachine zit en alles onder controle hebt. Je stuurt een beetje naar links, haalt de neus wat op en blijft af en toe de horizon checken. Maar zo is het natuurlijk niet. Er zijn stormen waar je doorheen moet en de apparatuur kan soms ineens gaan haperen, of het helemaal begeven.
Het is dus belangrijk dat je altijd rekening houdt met onverwachte dingen en niet bang bent om in te grijpen wanneer het nodig is en zelfs drastische maatregelen te treffen.

Ik zit middenin zo’n storm, nee, een aantal stormen (of misschien bén ik er wel een; zie Wikipedia): dit jaar ben ik samen met een compagnon een nieuw bedrijf begonnen – naast het vak van vertaler, run ik met haar een flexwerklocatie c.q. zzp-community: Pop-up professionals. Dat is op zich al vragen om ‘moeilijkheden’; die niet altijd even moeilijk zijn, maar toch zeker leiden tot roerige tijden. Een vlucht met turbulenties en luchtzakken; ben je net een paar kilometer gestegen… word je ineens een stuk omlaag getrokken! We hebben sinds de start van Pop-up professionals al menig keer onze koers moeten wijzigen. Soms is het vermoeiend, soms is het spannend en soms geeft het energie. Maar zoals met veel enge dingen voel je wel goed dat je leeft!

Die andere storm heet Overgang. Het woord suggereert dat het een keer overgaat. Dat is te hopen, want dit is niet de leukste fase in mijn leven. Veel vrouwen doen er in boeken en tijdschriften zo irritant positief over dat ik me bijna schuldig ga voelen. IK HAAT HET! Ik ben bij vlagen somber en negatief, heb huilbuien en opvliegers (nee, dat is geen minivakantie in de tropen!), en voel me vaak moe en lusteloos. De apparatuur van mijn tijdverslindende vliegmasjein hapert voortdurend.

Maar terug naar het ondernemerschap. Bijkomend nadeel van een nieuw bedrijf: je moet een geduldige portemonnee hebben. Het eerste jaar gaat het vooral om het investeren van tijd, geld en energie. Er is dus geen budget voor rustgevende (echte) vakanties. En ik heb mijn huishoudelijke apparaten liefdevol op het hart gedrukt dat ze me nu vooral niet in de steek moeten laten.

Gelukkig haal ik tussendoor energie uit andere, kleine en grotere (maar zo goedkoop mogelijke) zaken. Een goed gesprek met een ‘buddy’ (tijdens de Challengemaand van LIFE), een boeiende literaire avond met schrijvers en dichters die een mooi verhaal vertellen, en een bijzondere fotowandeling met onbekende mensen die weleens nieuwe vrienden zouden kunnen worden. Het leven is lef hebben, maar blijft vooral ook: genieten. Niet vergeten (Note to self and to others).

Het was even stil op mijn blog. Om wat orde te scheppen heb ik besloten mijn blogs Squiggles en Ons Verhaal te gaan samenvoegen. Op Squiggles staat vanaf nu alles wat mij bezighoudt, van taalkwesties tot teleurstellingen, van levensvragen tot leeservaringen, en van herinneringen tot hoerastemmingen.

Wie ben ik? Een zoektocht naar identiteit

Ik ben een tijdje op zoek geweest naar mezelf. Schrik niet, ik dook niet meteen in de zelfhulpboeken. En geld om te gaan mediteren in Nepal had ik niet. Maar ik voelde me versnipperd en kleurloos. Ik was mijn identiteit kwijt. Mijn bedrijfsidentiteit, om precies te zijn.

Een poos wist ik niet goed hoe ik het merk Cora Bastiaansen moest verkopen. Een veelzijdig merk. Waarop wilde ik me richten? Boekjes gelezen over Marketing en Personal Branding, een blog gevolgd via RSS en wat workshops bijgewoond en gesprekken gevoerd met experts.

Een nieuwe huisstijl zou vast uitkomst bieden en een duw in de goede richting geven. De bedrijfsnaam had ik eerder al veranderd van Bastiaansen Teksten & Taken (onduidelijk en lastig voor mijn buitenlandse klanten) in Bastiaansen Language Support.

Een eerste ontwerp voor een nieuw logo bevatte zwart en het paars van de look waar ik ooit mee was gestart. Daar werd ik een beetje somber van. Met een kleine aanpassing dachten ontwerper en ik het gevonden te hebben, maar na er een paar maanden op gekauwd te hebben, bleek ik daar toch ook niet gelukkig van te worden. Er zat geen verhaal achter. Ik kon het niet uitleggen… Ik was het niet. Het was niet mij.

Ik wist inmiddels wel dat ik meer kleur wilde, maar nog niet welke en hoe. Ook vond ik het initiële idee van ontwerper Caspar heel goed: het visitekaartje als boekenlegger, dat paste bij me en was anders.
Een ontmoeting tijdens een netwerkbijeenkomst zette me op een ander pad en met de tip van een designer wendde ik me weer aarzelend tot die van mij. Ik vond het moeilijk om te zeggen dat ik nog niet tevreden was, maar hij was blij met mijn eerlijkheid en ging weer aan het werk. En met een resultaat dat bij een aantal proefkonijnen veel lof oogstte en waar ik, hoe langer ik ernaar keek, steeds blijer van werd. Het heeft alles wat bij mij past: kleur, warme rondingen (het eerste ontwerp was hard en puntig), schakels, en de C van Cora, van Connecting, van Communiceren…

Met dank dus aan Damien Bird en vooral Caspar ten Berge voor de hulp bij het vinden van mijn nieuwe identiteit.

En kijk meteen hoe al mijn communicatie nu weer straalt:

• Bastiaansen Language Support (met alle links naar social media)
• Medical and Health Care Translation
• En nieuw voor mij: Facebook

Ook ervaringen met personal branding of design? Ik hoor ze graag.

2011 blog-jaaroverzicht

The WordPress.com stats helper monkeys prepared a 2011 annual report for this blog.

Here’s an excerpt:

A New York City subway train holds 1,200 people. This blog was viewed about 6.300 times in 2011. If it were a NYC subway train, it would take about 5 trips to carry that many people.

Click here to see the complete report.